Gees 9

Z góry uprzedzam, że jest dość długi (chyba) i nieco nudny. Proszę też o przeczytanie notki "Od autorki" ;)
-------------------------------------------------------------

     - Cholera! - krzyknęła, widząc ciemnoczerwoną ciecz sączącą się z wolna ze skaleczonego palca. W dwóch krokach doskoczyła do zlewu i wsadziła dłoń pod strumień zimnej wody. Wolną ręką sięgnęła po papierowy ręcznik, którym owinęła palec. Szybkim krokiem ruszyła do łazienki. Wyrzuciła całą jej zawartość poszukując plastra. Jedyny jaki znalazła musiał być bardzo, bardzo stary, lub kupiony przez przypadek. Z wahaniem okleiła palec plastrem z wizerunkiem Dzwoneczka. Wróciła do kuchni. Opierając się o stół przyglądała się dokładnie zielonej papryce leżącej na desce, jednak nie dostrzegła na niej śladów krwi. Dla pewności obejrzała dokładnie każdy, najmniejszy nawet kawałek. Pewna, że warzywo jest czyste, skończyła krojenie. Paprykę wrzuciła do miski, po czym zabrała się za tarcie sera wyjętego właśnie z lodówki. Siva przez cały czas kręcił się w pobliżu, licząc na smaczny kąsek.

     Pół godziny później Gees siedziała na ziemi ze skrzyżowanymi nogami, obserwując znajdującą się w piekarniku pizzę.

     Rzadko sama przygotowywała kolację. Zazwyczaj gdy rodzice wracali z pracy, ona już spała. Gdy wstawała – już ich nie było. Oddalili się od siebie. Dlatego właśnie Gees tak cieszyła się, wdychając zapach przygotowanej przez nią kolacji. Spojrzała na zegarek – rodzice powinni wrócić lada chwila. Zawsze wracali o tej samej porze. Mama kończyła pracę wcześniej i jechała po męża.

   Gees wyjęła pizzę z piekarnika, po czym szybko postawiła ją na stole. Wyłączyła i zamknęła piekarnik. Z szafki, do której jeszcze niedawno ledwo sięgała, wyjęła trzy talerze. Z drugiej szafki wydobyła trzy szklanki, a z lodówki wyjęła colę i sok pomarańczowy. Ułożyła sztućce. Z uśmiechem podziwiała zastawiony stół. Cieszyła się na ten wieczór. Wiedziała, że tą niespodzianką sprawi rodzicom niemałą przyjemność.

Przysiadła na swoim krześle. Rozejrzała się po pomieszczeniu. Tak naprawdę, nigdy nie miała okazji się mu przyjrzeć. Ściany koloru dojrzałej pomarańczy wprawiały w dobry nastrój. Na niemal każdej ścianie wisiały brązowe szafki wykonane z ciemnego drewna. Pośrodku stał stół wykonany z tego samego drewna co szafki. Pamiętała, jak w dzieciństwie piekła tu z mamą ciasteczka i różne inne pyszności, którymi później wspólnie zajadali się przed telewizorem.

    Z rozmyślań wyrwał ją odgłos samochodu wjeżdżającego na podjazd. Po chwili jej uszu dobiegł perlisty śmiech mamy. Gees dopadła do drzwi. Zbiegła ze schodów, uśmiechając się szeroko do rodziców patrzących ze zdziwieniem w jej stronę. Ucałowała mamę w policzek i przytuliła ojca, który na krótką chwilę zamknął córkę w niedźwiedzim uścisku.

     Gees przyglądała się rodzicom rozmawiającym właśnie o nieznanej jej ciotce. Zastanawiała się, jak zacząć nurtujący ja temat. Zadania nie ułatwiał fakt, że dopiero przed chwilą dotarło do niej, że to świetna okazja. Nie potrafiła jednak zebrać się w sobie. Nie mała pojęcia jak chociażby zacząć rozmowę. Pytania, jedno za drugim, cisnęły się do jej głowy. Dlaczego? Czy nie mogli mieć dzieci? A może nigdy nie chcieli ich mieć, a ją znaleźli porzuconą gdzieś w jakimś parku? Dlaczego nigdy nie próbowali nawet zacząć tego tematu? Wodziła wzrokiem od jednego do drugiego, udając, że przysłuchuje się rozmowie. Matka miała krótko ostrzyżone blond włosy, jasnoniebieskie oczy, mały nos i pełne usta koloru jasnego różu. Była drobno zbudowaną kobietą, na której twarzy pojawiały się pierwsze zmarszczki. Obdarzona niebiańskim głosem, stworzona była do pracy piosenkarki, jednak wybrała pracę charakteryzatorki. Była w tym świetna, choć Gees podejrzewała, że była świetna we wszystkim. Dzięki spokojnemu charakterowi szybko zjednywała sobie ludzi.

   Na głowie ojca widniała burza czarnych włosów, zawsze w nieładzie. Piwne oczy spoglądały dobrotliwie, wzbudzając zaufanie. Łagodny głos przynosił ukojenie, lecz gdy było trzeba, był ostrzy jak brzytwa. Jako prawnikowi było mu to niezwykle przydatne. Kiedyś zabrał Gees na proces, w którym był oskarżycielem. Córka z zachwytem obserwowała pot wstępujący na czoło oskarżonego, który pod wpływem ojca przyznawał się do wszystkich popełnionych czynów.

     Chciałaby, żeby byli jej prawdziwymi rodzicami. Gdyby tak było, nie widziałaby zmarłych. Byłaby normalną, pewnie szczęśliwą dziewczyną. Dobrze by się uczyła, miała własną paczkę przyjaciół, a może nawet chłopaka. Rodzice byliby z niej dumni. Rzeczywistość nie była jednak tak kolorowa i najwyższy czas się z tym pogodzić. Gees nie należy do zwykłych ludzi. I nigdy nie będzie należała.

    Zamyślona wciąż wpatrywała się w rodziców. Wiedziała, że kiedyś będzie musiała poruszyć ten temat, jednak nie chciała robić tego właśnie teraz. Wiedziała też, że odwleka to, bo się boi.

     - Gees, coś się stało?

     Słysząc głos ojca, wyprostowała się przestraszona. Rodzice wpatrywali się w nią z dziwnym wyrazem twarzy. Dobrze znała te spojrzenia.

     - Wszystko w porządku. Po prostu... Zastanawiam się, do którego z was jestem bardziej podobna. Co dziwne, nie przypominam żadnego z was. Ani trochę. - Gees sama nie wierzyła, że te słowa wydobywają się z jej ust. Speszona, spuściła wzrok, choć coś w jej głowie mówiło, by tego nie robiła. - Pójdę się położyć, chyba jestem przemęczona. - Nie czekając na odpowiedź, podniosła się z krzesła. Wzięła swój talerz, po czym zaniosła go do zlewu. Odwróciła się w stronę rodziców, którzy wpatrywali się w nią z mieszaniną zdziwienia i lęku. - Jutro pozmywam. Dobranoc.

     W drzwiach rzuciła ostatnie spojrzenie na rodziców. Nie patrzyli w jej stronę. Matka uporczywie wpatrywała się w oczy ojca, z mieszaniną lęku i smutku.

     Zamknęła drzwi swojego pokoju na klucz. Poczeka, aż rodzice pójdą spać, dopiero potem pójdzie się umyć. Zapaliła lampę, po czym przysiadł na łóżku. Siva podszedł do swej pani, wyczuwając, że coś ją trapi. Drapiąc kota za uchem i słysząc jego przyjemne pomrukiwanie, Gees powoli się uspokajała. Sięgnęła po słoiczek stojący na nocnej szafce. Siva, wyczuwając co się szykuje, obrócił się, wyciągając ku dziewczynie chorą łapkę.

     Już miała położyć się na poduszkach, gdy do głowy wpadł jej pewien pomysł. Wstała i podeszła do biurka stojącego naprzeciw łóżka. Odpaliła komputer. Złapała komórkę. Nieodebrana wiadomość od Javiera.

   „Hej Gees! Słyszałem, że musisz zająć czymś zarówno umysł jak i ręce. Mam pewną propozycję. Daj znać, jak będziesz mogła rozmawiać.”

   Po chwili zastanowienia odpisała mu. Nie była zbyt wylewna. W zasadzie nie miała najmniejszej ochoty na rozmowy.

     „Dawaj.”

     Oddzwonił po kilku minutach. Nie dała mu okazji na przywitanie się.

     - Co jest?

     - Cześć.

     - Mhm, to o co chodzi?

     - Nawet się ze mną nie przywitasz? Co się stało?

     - Chyba przypadkiem wywołałam małe tornado.

     - To znaczy?

     - Przygotowałam kolację dla rodziców.

     - I tyle?

     - Daj mi skończyć. Przypadkiem wymsknęło mi się, że nie jestem podobna do żadnego z nich.

     - I tle? Gees, czy ty aby na pewno nie przesadzasz?

     - Nie widziałeś strachu w ich oczach. Możliwe, że niebawem czeka mnie ciężka rozmowa.

     - Dasz sobie radę. To jak, chcesz wiedzieć, jako to genialny mam pomysł?

     - Dajesz.

     - Rodzice wyjeżdżają na kilka dni. Chcą dowiedzieć się czegoś o tym gościu od amuletu. Orsey wyjeżdża na biwak. A ja mam do sprzątnięcia całą bibliotekę. Sam, całkiem sam.

     - Zgaduję, że jesteś przerażony i mam ci pomóc.

     - Ależ ty mnie dobrze znasz! To jak, pomożesz mi?

     - Pewnie. Uwielbiam przebywać w twoim domy. Jest bajeczny.

     - Muzeum...

     - Marudzisz. Po prostu nie potrafisz dostrzec jego piękna.

     - Matka mówi mi to samo...

     - I ma rację. To o której mam być?

     - Hmmm... Wpadnij jak tylko wstaniesz. I tak nie będę spał.

     - W takim razie do zobaczenia jutro. Dobranoc.

     - Dobranoc, Gees. Powodzenia z rodzicami.

    Odrzuciła komórkę na łóżko. Zasiadła do komputera, uruchamiając przeglądarkę internetową. Choć wątpiła, by udało jej się coś znaleźć, wpisała w Google hasło „Alfajiria”.

W tym samym czasie – Javier

     Po zakończeniu rozmowy chłopak jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywał się w telefon. W końcu jednak odłożył urządzenie na starą szafkę stojącą obok łóżka. Pokój cały skąpany był w brązach. Brązowe ściany, brązowe meble, nawet pościel jego wielkiego, miękkiego łózka była brązowa. Podobał mu się ten pokój. To pomieszczenie jako jedno z nielicznych w tym domu mu się podobało. Był duży, z wielkimi oknami, w których od zewnątrz tkwiły kraty. Od zewnątrz widoczny był również balkon, jednak nie było do niego przejścia, zostało ono zamurowane. Zamierzał zniszczyć tę ścianę. Wszystko, poza łóżkiem i szafką nocną, przykryte było białymi płachtami. Postanowił wyremontować swój pokój na własną rękę.

     Chciał, by Gees mu pomogła. Nie tylko ze względu na fakt, że to zadanie przerażało i niewątpliwie przerastało młodzieńca. Miał nadzieję, że uda im się znaleźć w bibliotece coś na temat amuletu. Nie miał pojęcia, ile lat mogą mieć te książki, nie ulegało jednak wątpliwości, że niemało. Miał też do niej kilka pytań. A konkretniej jedno pytanie, które nurtowało go, odkąd wysłuchał jej historii. Mianowicie, skąd ona tyle wiedziała o tej całej Muriel? Miał wrażenie, że maczał w tym palce jakiś duch. Chętnie wysłucha także tej opowieści.

     Spuścił nogi na zimną podłogę. Pomimo upału na zewnątrz, w domu panował przyjemny chłód. Wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Przez chwilę zastanawiał się, w którą stronę powinien się skierować. W końcu jednak skręcił w prawo, kierując się ku wąskim schodom, z których nie jeden raz już zleciał. Nie miał pojęcia, jak duży w rzeczywistości jest ten dom. Zawsze, gdy wydawało mu się, że był już wszędzie, odkrywa nowe pomieszczenie. Ten stary budynek zaczynał go fascynować, jednak nie zamierzał się do tego nikomu przyznawać. Gdy wszyscy spali, lubił przechadzać się korytarzami ze świecą w ręku. Czuł się wtedy, jakby trafił do innej epoki. Co dziwne, nie spotkał tu żadnego ducha. Gdy pierwszy raz stanął przed tym budynkiem, spodziewał się zastać tu masę udręczonych dusz.

    Wszedł do kuchni. Nie rozglądając się, wyciągnął paczkę czekoladowych ciastek, po czym ruszył w drogę powrotną na górę. W połowie drogi zmienił jednak zdanie, i wrócił po grubą kromkę suchego chleba. Po powrocie do pokoju, ruszył w stronę okna, rzucając po drodze ciastka na łóżko. Otworzył okno, a po dłuższej chwili także kraty. Wysunął się przez okno, wypatrując swego przyjaciela, jednak nigdzie go nie było. Skierował wzrok w stronę balkonu znajdującego się po prawej. Rzucił na niego chleb, po czym wrócił do pokoju. Sprawdził telefon. Brak wiadomości. Zastanawiał się, co teraz robi Gees.

Gees

     Tak jak podejrzewała, poszukiwania nie przyniosły żadnego efektu. Może uda im się coś znaleźć w bibliotece? Dowie się tego jutro.

     Leżąc już w łóżku przyglądała się amuletowi. Przejechała po nim palcem szukając niedostrzegalnego w ciemności imienia tajemniczej jasnowłosej dziewczyny.

     - Kim jesteś, Alfajirio? O co w tym wszystkim chodzi?

--------------------------------------------------

Od autorki.

Przepraszam, przepraszam, i jeszcze raz przepraszam, że tek długo nie dodałam rozdziału. To zasługa matur.

Zauważyłam, że od początku bardzo mało uwagi poświęciłam opiekunom Gees. Postanowiłam więc poświęcić im choć część rozdziału, są przecież dość ważnymi osobistościami.

Jak pewnie zdążyliście zauważyć wprowadziłam coś nowego – a mianowicie, co dzieje się w międzyczasie u Javiera. Co myślicie o tym pomyśle? ;)

Ostatnimi czasy rozdziały są owszem, klimatyczne, jednak bardzo zagadkowe. Po przeczytaniu możliwe, że niejeden z Was zadawał sobie pytanie „Co jest? O co biega? Co ona znowu wymyśliła?” - czy coś w tym stylu. Obiecuję, że niektóre zagadki wkrótce się wyjaśnią. Na rozwiązanie niektórych będziecie musieli niestety poczekać ;)

Zastanawiam się, czy po skończeniu opowieści (a raczej, nie oszukujmy się, książki), nie wysłać jej do jakiegoś wydawnictwa. Wiem, że nie jest najwyższych lotów i wiele brakuje jej do stanu dobrego. Mam też świadomość tego, że historia Gees nie zostanie wydana, nie ma na to szans. Ale przecież kto nie próbuje, ten nie zyskuję, więc postanowiłam spróbować. Może akurat dowiem się jakie popełniam błędy i nad czym muszę popracować ;)

To była najdłuższa dotychczas notka „Od autorki”. Na koniec mam jeszcze jedno pytanie. Co myślicie, o założeniu osobnej zakładki z tłumaczeniami tych zagadkowych i ciekawych (przynajmniej według mnie) imion bohaterów? Będą się one jeszcze niejednokrotnie powtarzać, i pojawi się ich więcej. A, że są one dość ważne, warto wiedzieć dlaczego właśnie tak się dany bohater nazywa. Będę też pisać, która to była postać i dlaczego właśnie takie imię – bo nie są one przypadkowe ;)

Liczę, że komuś będzie się chciało to czytać:P