Gees 7

    Stąpała boso po leśnej ściółce, zmierzając w stronę wielkiego jeziora. To hałas wybudził ją ze snu i kazał zmierzać właśnie w tym kierunku. 
   Zafascynowana, rozglądała się dookoła. Nie miała pojęcia jak się tu znalazła. Nie wiedziała, dlaczego ma na sobie długą do ziemi ciemnozieloną suknię, dlaczego jej długie włosy upięte są w ciasnego koka. Nie bała się jednak.
   Przystanęła za wielkim świerkiem, obserwując jezioro. Idealnie czarną taflę wody oświetlał wielki księżyc w pełni, który był nienaturalnie blisko Ziemi. Coś zmierzało z wolna w stronę brzegu.
    Wyszła powoli zza linii drzew. Zrobiła kilka kroków, zbliżając się do jeziora. Zanurzyła stopę w chłodnej wodzie. Szła przed siebie, zafascynowana tajemniczym przedmiotem. 
 Dół jej długiej sukni niknął w czerni. Zrobiła kolejny krok w stronę głębin. Jeszcze tylko kilka kroków i dosięgnie przedmiotu, który przykuł jej uwagę. Coś otarło się o jej nogę - zignorowała to. W tej chwili liczył się tylko przedmiot zmierzający wolno w jej stronę. Z każdym kolejnym krokiem oddalała się od brzegu. Wyciągnęła przed siebie rękę. Palcem musnęła butelkę, lecz nie zdołała jej złapać. Ta odpłynęła o kilka centymetrów. Dziewczyna starała się nie wykonywać gwałtownych ruchów. To tylko pogorszy sprawę. Zrobiła następny, malutki krok w przód. Tym razem spróbowała chwycić przedmiot spod powierzchni. Udało się. Butelka bezpiecznie tkwiła w jej mocno zaciśniętej dłoni. Zrobiła dwa kroki w tył, nie odwróciła się jednak w stronę brzegu. Skupiła wzrok na kartce papieru znajdującej się w butelce. Była mokra. Delikatnie ją wyjęła, po czym wrzuciła niepotrzebną już butelkę do wody. Rozwijała kartkę, cofając się jednocześnie w stronę brzegu. Była zbyt przemoczona by odczytać zapisaną na niej wiadomość. Zdołała odczytać jedynie część słów. „Unikaj nocy, strzeż się dnia, śmierć...” następne słowa były zamazane. Nie była nawet pewna, czy dobrze rozszyfrowała to zdanie. Powiodła wzrokiem w dół kartki. Ostatnie słowa były niemal nienaruszone. Z szybko bijącym sercem zaczęła rozglądać się wokoło, wciąż cofając się w stronę brzegu. Nadepnęła na śliski kamień. Kurczowo ściskając kartkę spadła w lodowatą czerń.

    Gees usiadła, gwałtownie łapiąc powietrze. Ze zdumieniem zaobserwowała, że znajduje się w swoim pokoju. Spuściła wzrok. Na jej kolanach znajdował się mały czarny kociak, przyglądający się jej granatowymi oczami z mieszaniną rozdrażnienia i zaciekawienia. Odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić. „To tylko zły sen”, powtarzała sobie. Podniosła prawą rękę, chcąc przyłożyć ją do szybko bijącego serca. Zatrzymała ją w pół drogi. Na jej otwartej dłoni znajdował się skrawek mokrego papieru, z zapisanymi ręcznym pismem słowami, których nie dało się już odczytać. Jednak ona doskonale wiedziała, co było tam napisane. „Strzeż się śmierci, Gees.”, tak bowiem brzmiał koniec wiadomości z butelki.

     Gdy ostatnia kropka została postawiona, zamknęła zeszyt. Zsunęła nogi z parapetu, odwracając się w stronę skąpanego w półświetle pokoju - jedynym miejscu w którym w stu procentach była sobą. Tylko tu czuła się bezpiecznie.
    Zeskoczyła na ziemię, kierując się w stronę drzwi. Otworzyła je cicho, nie chcąc budzić rodziców. Na palcach zeszła po schodach, kierując się w stronę kuchni. Nalała sobie szklankę soku pomarańczowego, po czym wróciła na górę.
    Zatrzymała się na chwilę przed czarnymi drzwiami, na których wisiała tabliczka  „Nie wchodzić!”. Zawiesiła ją tu kilka lat temu, gdy zdecydowała się rozmawiać z martwymi przybyszami w pokoju. Specjalnie z tego względu zrobiła tu też remont, nie chcąc narażać cennych przedmiotów na napady złości zmarłych (w takich chwilach wyjątkowo łatwo wychodziło im rzucanie przeróżnymi rzeczami). Teraz jej pokój był wręcz pusty.
    Przekroczyła próg, lecz nie weszła dalej. Rozglądała się, tak jakby pierwszy raz widziała to pomieszczenie. Lazurowe ściany nie sprawiały wrażenia chłodnych, przynajmniej nie dla niej. Idealnie komponowały się z miękkim ciemnofioletowy dywanem. Łóżko znajdowało się po środku pomieszczenia. Dostawiono do niego niewielką szafkę, na której znajdowała się nocna lampka, słoiczki z maściami i niewielkich rozmiarów tajemnicza szkatułka - nadal zamknięta.  Za łóżkiem, tuż przy ścianie, stała niewielkich rozmiarów szafa, w której z łatwością mieściły się wszystkie jej ubrania, a także kilka innych drobiazgów. Obok szafy (po lewej) stała mniejsza szafka, w której znajdowała się bielizna. Ściany były praktycznie puste. Tylko naprzeciw łóżka wisiała półka na książki.
    W ścianie naprzeciw drzwi znajdowały się trzy okna, zajmujące niemal całą jej powierzchnię. Parapety były szerokie, na specjalne życzenie Gees. Zawsze siadała na parapecie środkowego okna, bowiem nie stał tam żaden mebel. Pod lewym oknem stała sofa narożna, a przy niej niewielki stolik. Pod oknem po prawej stronie stało biurko z komputerem. Wszystkie meble i bibeloty, które niegdyś się tu znajdowały, spoczywały teraz zapomniane w piwnicy. Obecne umeblowanie pokoju ani trochę nie podobało się dziewczynie, jednak nie miała zbyt wielkiego wyboru - to było konieczne.
    Rozglądała się poszukując kociaka. Ten schował się pod pościelą, bojąc się szalejącej burzy. Delikatnie przysiadła na łóżku, odstawiając szklankę na szafkę. W oddali zagrzmiało. Kociak miauknął przerażony. Gees delikatnie odkryła malucha. Spojrzał na nią rozszerzonymi ze strachu oczami.

     - No już, mały - szeptała. - Nie bój się. Nic ci się nie stanie.
    Wpatrywał się w nią jak zahipnotyzowany. Gees wydawało się, że trochę się uspokoił. Głaskała malucha, póki ten ponownie nie zasnął.  

    Przysiadła na na parapecie otwartego okna. Niemal czarne chmury szczelnie przysłaniały nocne niebo. Burza wciąż czaiła się w oddali, jakby bała się zbliżyć.

     Ponownie skierowała wzrok na niepozorne pudełeczko, które postawiła przed sobą. Jeszcze trochę i jej ciekawość wygra. Odwlekała jednak ten moment. Obawiała się tego, co zastanie w środku. Wątpiła, by znajdowały się tam odpowiedzi na jej pytania. Nie miała jednak wątpliwości, że pojawią się kolejne.

Westchnęła głośno, po czym z wahaniem wyciągnęła rękę w stronę szkatułki. Gdy jej dłoń znalazła się kilka centymetrów od przedmiotu, czarne niebo rozbłysło na ułamek sekundy. Schwyciła przedmiot w dłonie. Zamknęła oczy. Przesunęła delikatnie palcem po powierzchni, badając nierówności. Uśmiechnęła się, gdy krople deszczu spadły na jej twarz, nie otworzyła jednak oczu. Wciągnęła zapach nocnego powietrza, napawając się chwilą. Otworzyła oczy, obserwując niezwykłe ręczne malowidło. Powiodła palcem w stronę małego, niepozornego zamka. Był szorstki, jakby zardzewiały. Wolnym, lecz zdecydowanym ruchem otworzyła szkatułkę. Z wnętrza dobiegł ją niezwykły zapach. Słodki, lecz nie duszący. Zaciekawiona otworzyła ją szerzej. Była wyłożona granatowym materiałem, który przypominał jedwab. Na wierzchu leżała złożona kartka papieru. List, o którym mówił Araon. Ponownie zamknęła oczy. Drżącą ręką wyjęła kartkę, po czym zamknęła szkatułkę. Nie chciała jeszcze wiedzieć, co jest w środku.

Powoli rozłożyła kartkę. Odepchnęła od siebie powracające wizje snu. Skupiła wzrok na ręcznie pisanym liście.

Gees. Jak pewnie się domyślasz, ludzie tacy ja Ty czy mój syn są na całym

świecie. Musisz jednak wiedzieć, że istnieją również inne „moce”.

Niektórzy zajmują się leczeniem – tak jak moja małżonka. Inni, choć jest ich

niewielu, potrafią „zaglądać” w czas. Z takim darem urodziła się Orsey.

Czy są inni? Owszem, lecz dowiesz się o nich w swoim czasie. Przejdźmy

do sedna. Poznałem w Afryce pewnego człowieka. Posiada on dar leczenia.

Opowiedziałem mu Twą historię. To on poprosił, bym przekazał Ci ten wisiorek.”

     - Cholera – wyszeptała – Musiałeś pisać, co tam jest?

„Należał on do jego córki. Nazywała się Nthanda, co oznacza gwiazdę.

Posiadała ona taki sam dar co Ty. Padła ofiarą pożeracza. Ten wisior

był jej amuletem. Chciał, byś teraz Ty go nosiła.”

     Nie była pewna jak długo wpatrywała się w słowa zapisane ręką Araona. Z otępienia wyrwał ją głośny, bardzo głośny grzmot. Przestraszona zerwała się z parapetu i wylądowała na podłodze. Do pokoju zaczął wpadać grad. Gees złapała szkatułkę zepchniętą z parapetu przez wiatr. Poderwała się i zamknęła okno. Przez chwilę z zafascynowaniem obserwowała niezwykły taniec piorunów.  

     Wsłuchiwała się w pieśń nocy. Ulewny deszcz, z hukiem uderzający o ziemię, tworzący strumienie na ulicach, grzmoty, coraz głośniejsze, coraz bliższe. Burza, którą od zawsze tak uwielbiała, zbliżała się nieubłaganie, pierwszy raz budząc w niej lęk. Światło zgasło, lecz po kilku sekundach zapaliło się ponownie. Gees zasłoniła okna, wyjęła świece z szafy i podeszła do łóżka. Na stoliku dosuniętym do łóżka poustawiała wszystkie zgromadzone świece, po czym kolejno je pozapalała. Zaciekawiony kociak podszedł do niej. Usadowiła się po turecku na środku łóżka, kociak rozłożył się na jej nogach. Prąd ponownie zniknął, jednak świece doskonale oświetlały pokój.

     - No, Siva - szepnęła patrząc w granatowe oczy kociaka, który słysząc swoje imię spojrzał w górę. - Zobaczmy, co tam mamy.

    Otworzyła szkatułkę. Widząc, co jest w środku, wstrzymała oddech. Tak jak pisał Araon, był to wisior. Delikatnie wyjęła go ze środka. W jej dłoniach spoczywała najpiękniejsza rzecz, jaką widziała w życiu. Siva natychmiast zaczął się bawić dość grubym łańcuszkiem zwisającym z jej dłoni, w których spoczywało czarne serce, na którym widniało jej imię.  

 ---------------------------------
Podziękujcie Evanscence za ten rozdział! :D

Rozdział krótki - jednak jest to zabieg celowy. Krótki, ale klimatyczny ;)
Za wszelkie błędy przepraszam.
Za wszelkie komentarze dziękuję ;)