Gees 3

   Na krótką chwilę jej serce zatrzymało się, by zacząć bić ze zdwojoną szybkością. Siłą woli powstrzymywała usta, które chciały otworzyć się ze zdziwienia.

    Stał przed nią. Prawdziwy, z krwi i kości. Nie była w stanie się poruszyć. Po prostu stała przed nim jak skończona idiotka. Nie miała pojęcia jak powinna się teraz zachować. Jej doświadczenie w kontaktach międzyludzkich było praktycznie zerowe.

     - Coś się stało? Gees, wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha.

     Choć praca jej mózgu w tej chwili znacznie odbiegała od normy, żart dotarł do niej zdumiewająco szybko. Ich wspólny śmiech rozładował napięcie.
    Wyraz jego twarzy zaczął się zmieniać. Początkowe zdziwienie spotkaniem z wolna ustępowało zrozumieniu. Jakby właśnie zdołał rozwikłać zagadkę, która nie dawała mu spokoju przez bardzo długi czas. 

    - Chodź. - Jak gdyby nigdy nic złapał ją za rękę i zaczął ciągnąć ku wyjściu z parku. - Musisz kogoś poznać.
     - Dokąd idziemy? - zapytała rozglądając się z ciekawością.
   - Do mnie. Musisz kogoś poznać - powtórzył. - Moją mamę - dodał szybko z uśmiechem, gdy zobaczył jej niepewne spojrzenie.
     Przez chwilę w skupieniu analizowała jego słowa. Zaufać mu? Z jednej strony nie miała powodu, by mu nie ufać, z drugiej jednak wolała trzymać ludzi na dystans. Po niespełna minucie, jej ciekawość jak zwykle przezwyciężyła obawy, i dała poprowadzić się chłopakowi w nieznane jej rejony miasta.
    - Ledwo się znamy, a ty już zabierasz mnie do siebie? - zaśmiała się. Całe napięcie gdzieś z niej uleciało. Czuła się jakby znała go od zawsze.

     Javier lekko się zmieszał, lecz gdy zobaczył jej rozbawioną twarz, wybuchnął śmiechem.

     - Szybki jestem, co nie?
     - Nie da się ukryć - odparła nie mogąc powstrzymać się od śmiechu.

     Pogrążona w obserwowaniu trasy, nie słuchała Javiera, który zawzięcie o czymś opowiadał. Niewątpliwie była to jakaś ciekawa i mrożąca krew w żyłach historia, co Gees wywnioskowała po wyłapaniu słów "przypadek", "pożeracz" i "śmierć". Chłopak, niezrażony faktem, że mówi praktycznie sam do siebie, kontynuował swą opowieść. Gees zaś, niczym małe dziecko, nieustannie rozglądała się dookoła. Na całe szczęście powstrzymała się od zadawania co pięć minut pytania "Daleko jeszcze?".
    Gdy wyszli z parku, natychmiast wkroczyli w pogrążone w ciągłym ruchu, głośne ulice miasta. Gees dziwiła się, że w parku było tak cicho. Hałas z ulicy w ogóle nie przebijał się przez ścianę drzew.
   Z ciekawością, ale i lekkim lękiem obserwowała, co działo się dookoła. Wszyscy gdzieś się śpieszyli, co druga osoba w ręku ściskała telefon, gestykulując i wykłócając się ze swymi rozmówcami. Matki stały przy sklepowych wystawach, plotkując i jednocześnie uciszając marudne brzdące.
   Nie przywykła do przebywania wśród tylu ludzi. Zazwyczaj rzadko wychodziła ze swojego pokoju, chyba, że było to konieczne. Nie czuła się dobrze w towarzystwie żywych istot. Już wolała nieustanne dokuczania duchów.
     Mijali biurowce, sklepy i centra handlowe, zmuszeni do wplątania się w tłum i zwiększenia tempa marszu. Gdy wreszcie skręcili w cichszą uliczkę, Gees odetchnęła z ulgą. Wkraczali w dzielnice mieszkalne, pozostawiając za sobą cichnący gwar miasta. Ku jej zdziwieniu, przechodzili z uliczki w uliczkę, w ten sposób, że ostatecznie znowu zmierzali w stronę parku, tyle, że z innej strony. Javier, gdy tylko dostrzegł zdziwione spojrzenie Gees, szybko wyjaśnił:
    - Inną drogą byśmy nie doszli. Kilka ulic za parkiem był wypadek, więc i tak kazaliby nam iść inną drogą.
    Gees pokiwała głową. To miało sens.
    Skręcili w kolejną uliczkę. Wszystkie budynki były tu nowe, a przynajmniej na takie wyglądały. Z jednym wyjątkiem. Już chciała spytać o to Javiera, gdy ten wskazał okazałą budowlę palcem.

     - Widzisz ten duży brązowy budynek? To tam mieszkam.
    Zagadka wyjaśniona. Przyjrzała się budowli. Drewniany budynek przypominał raczej niewielki pałacyk, a nie dom mieszkalny. Był bajeczny. Już od zewnątrz widać było, jak mieszają się w nim epoki. Stare, acz wytrzymałe drewno idealnie komponowało się z wielkimi, nowoczesnymi oknami, w których widniały ciężkie, bordowe zasłony. Na niewielkich parapetach przymocowano donice z cudownymi kwiatami. Gees nie znała ich nazwy, lecz zapach był zniewalający. W oknie na samej górze dostrzegła jakąś postać, nie zdążyła jednak dokładniej się jej przyjrzeć, gdyż Javier zaczął wciągać ją po schodach. Otworzył przed nią masywne drzwi (a raczej wrota) wpuszczając do środka. Poczuła się jak w bajce. W pięknej bajce. Pierwszym co zarejestrowała był zapach wosku. Spojrzała w górę i ujrzała średniowieczny żyrandol z palącymi się świecami. Gees nie miała pojęcia, jak komuś udało się je zapalić, lecz efekt był bajeczny. Świece nie oświetlały pomieszczenia zbyt dobrze, przez co panował tu niezwykły nastrój. Z zachwytem obserwowała drobinki kurzu tańczące w cienkiej strużce światła wpadającego przez szybę w drzwiach. Po prawej stała masywna stara szafa. Naprzeciw szafy znajdowały się piękne drzwi na których ręcznie wyryto kwiaty lilii.
     - Mamo! Gdzie jesteś? Chcę ci kogoś przedstawić! - Javier zawył na całe gardło przywracając Gees do rzeczywistości, co wcale jej się nie spodobało.
     - Coś nie tak? - spytał lekko zmartwiony widząc jej zmarkotniałą minę.
     - Nie, nic. Tu jest jak w bajce. - Z uśmiechem okręciła się dookoła.
     - Raczej jak w muzeum. Wszędzie kurz i jakieś stare rzeczy.
   - Nie znasz się - odparła udając oburzenie, jednak iskierki w oczach zdradzały jej wyśmienity nastrój.

    Gees podążyła za spojrzeniem Javiera. Ku nim zmierzała trzydziestoparoletnia kobieta ubrana w długą czarną suknię. Była piękna. Czarne lśniące włosy sięgały prawie do pasa. Niebieskie, niemal szare oczy pełne życia wpatrywały się w nich intensywnie. Uśmiechała się do przyjaźnie.
     - Ty musisz być Gees - uśmiechnęła się jeszcze szerzej widząc zdumienie na twarzy dziewczyny. - Cieszę się, że w końcu mogę zobaczyć cię na własne oczy. 

     - Dzień dobry - odparła Gees z uśmiechem. Początkowy szok już minął. - Ma pani piękny dom.
   - Dziękuję ci. Niestety niektórzy nie potrafią dostrzec piękna tego miejsca - zmierzwiła włosy Javierowi uśmiechając się do niego ciepło. Jej oczy jaśniały z miłości.
    - Mamo, przestań. - Javier był wyraźnie zakłopotany, co niezwykle rozbawiło Gees. - Nie jestem dzieckiem.
     - Owszem, jesteś. Gees, może udamy się do ogrodu? W domu odbywają się generalne porządki, nie chcę żebyś zaraz cała była w kurzu.
     - Chętnie.
     - Javier, pójdź po siostrę.

     Gdy Javier zniknął z pola widzenia kobieta odezwała się do Gees.
     - Więc Gees, widzisz duchy jak mój syn?
     - Tak - odparła. Jej uśmiech nieco przygasł, co kobieta zdążyła zaobserwować
    - Nie wydajesz się byś zachwycona tym faktem. - Gees już miała odpowiedzieć, lecz kobieta nie dała jej dojść do słowa. - Chodźmy do ogrodu, tam porozmawiamy.  

   Gees posłusznie ruszyła za kobietą na tyły domostwa. Stanęła oniemiała. Wszędzie pełno było kwiatów, z których nazwać potrafiła jedynie róże. Pozostałych gatunków nie znała, widok i zapach były jednak zachwycające. Matka Javiera zaprowadziła ją do rozłożonego na trawie koca. To wyglądało jak piknik – obok koca stał kosz z przekąskami, sok i jednorazowe kubeczki. Jakby spodziewali się jej przybycia.
    Pałacyk - Gees nie potrafiła określić tego inaczej - prezentował się z tej strony jeszcze okazalej niż od strony ulicy. Z tej strony nie był drewniany. Najwyraźniej wcale taki nie był, a stare drewno było jedynie ozdobą.
    Trzy piętra (nie wliczając poddasza), na każdym rząd sporej wielkości okien, w każdym od zewnątrz widniały kraty. Na każdym piętrze był też przynajmniej jeden balkon, niektóre z nich były zamurowane.
   Podziwianie przerwał jej odgłos kroków, więc powiodła wzrokiem w stronę źródła dźwięku. Ku niej biegła około dwunastoletnia dziewczynka w krótkich dżinsowych spodenkach i niebieskiej koszulce z Myszką Miki. Za nią biegł Javier śmiejąc się radośnie.

     - Orsey, daj jej spokój!

     Siostra nie posłuchała jednak brata. Niemal wpadła na Gees.

     - Pokaż go! Pokaż go! - krzyczała radośnie, jej oczy błyszczały.

     - Ja... chyba nie rozumiem - odparła Gees nieco zmieszana. 

     - Chodzi jej o amulet - dodał Javier śmiejąc się nie wiadomo czy ze swojej siostry, czy z miny Gees. Dziewczyna stała osłupiała.

     - Amulet? Jaki amulet?

Matka Javiera spojrzała na Gees zaniepokojona.

     - Dzieciaki, uciszcie się. Gees, czy wiesz, o jaki amulet chodzi?

     Gees pokręciła przecząco głową. Czuła się coraz bardziej zagubiona.

     - Jak to możliwe? - Javier zwrócił się do matki.

     Kobieta nie udzieliła mu odpowiedzi. Mózg kobiety pracował na szybszych obrotach, analizując informacje i poszukując odpowiedzi na kolejne pytania. Wciąż wpatrywała się w zakłopotaną dziewczynę.  

    - Gees, czy często widujesz dusze? - zapytała wreszcie, przerywając ciążącą wszystkim ciszę. Gdy dziewczyna potwierdziła, kobieta pytała dalej. – Czy są one... Natrętne? - kolejne potwierdzenie - Czy widzisz duchy od urodzenia? - kolejne nieśmiałe kiwnięcie głową.

  Gees nie miała pojęcia co się dzieje. Wszyscy wpatrywali się w nią zdumieni, zmartwieni, oniemiali... Jakby właśnie zobaczyli kosmitę. 

    - Gees, wybacz te dziwne pytania, ale to bardzo ważnie. Czy mieszkasz z rodzicami? Czy dobrze znasz swoją rodzinę?
   Dziewczynę kompletnie zatkało. Przez ciągnącą się w nieskończoność minucie, nie zdołała nic z siebie wykrztusić. W końcu odezwała się drącym głosem:

    - Tak, mieszkam z rodzicami. Jeśli pyta pani, czy ktoś z mojej rodziny widzi duchy, to nie, jestem jedyna - Gees była coraz bliższa płaczu. Stare, pozornie zabliźnione już rany, ponownie zapiekły żywym ogniem. Domyśliła się jakie będzie następne pytanie, jeszcze zanim kobieta wypowiedziała je na głos.
  - Przepraszam, ale muszę o to zapytać. Gees, czy ludzie z którymi mieszkasz są twoimi prawdziwymi rodzicami?
  Choć bardzo starała się do tego nie dopuścić, w jej oczach zabłysły łzy. Nie panując nad swoim ciałem, upadła na kolana. Wybuchnęła spazmatycznym płaczem kręcąc przecząco głową. Była zrozpaczona. Przez tak długi czas tłumiła w sobie wszelkie emocje, że teraz wybuchły w niej niczym bomba. Zanim zorientowała się co się dzieje, uniosła głowę ocierając jedną ręką łzy. Czuła, że oni jej pomogą. Zaczerpnęła powietrza i zaczęła powoli mówić. Nikt nie śmiał się odezwać, przerwać jej, czy choćby zadać jakieś pytanie. Pewnie nawet nie wiedzieliby co powiedzieć.
    Na pobliskich drzewach przysiadły ptaki. Na poręczy jednego z balkonów samotnie przysiadł wielki czarny kruk. Wszyscy siedzieli w milczeniu wpatrując się w siedzących w ogrodzie ludzi. Wiatr ucichł. Ptaki przestały ćwierkać. Nie było słychać dźwięków dobiegających z ulicy. Wydawało się, że cały świat zamilkł słuchając opowieści dziewczyny. Dziewczyny, która nie miała pojęcia jak bardzo zmieni się jej życie.

------------------------------------------------------------
Rozdział po uaktualnieniu. Nie wykluczam jednak wprowadzenia jeszcze jakichś zmian. Co myślicie? Jest lepiej? A może to tamta wersja bardziej Wam odpowiadała? Wiem, że zmian jest niewiele, aczkolwiek, mimo wszystko - są ;)
Przepraszam za ewentualne błędy - w wolnej chwili wszystko popoprawiam. 

Przyznam, że ten rozdział przysporzył mi niemałych trudności. Był niezwykle krótki, i trudno było go przedłużyć.